سرگردانی بین واقعیت‌های ایران و ارزش‌های غرب.

خطاب من به منتقدان تند میرحسن موسوی است؛ به یقین یکی از این منتقدان نیک‌آهنگ کوثر است.

لحظه‌ای خودتان را در ایران فرض کنید تا بتوانید موقعیت و وضعیت افراد داخل کشور را درک نمائید.

شما از میرحسین موسوی انتقاد می‌کنید؛ انتقاد بجا و لازمه‌ی تحول است، اما آیا درست است از کسی که در زندانی بزرگ بیانیه می‌دهد، انتظار معجزه را داشته باشید؟

برای من همین اندازه که خامنه‌ای از شخصی فرهنگی متنفر بوده است بزرگترین دلیل بر صداقت نیت موسوی است، شاید ایراد بگیرید که موسوی هم خواهان بازگشت به ارزش‌های اول انقلاب بود، من هم هستم! می‌دانید چرا؟ چون ارزش‌های اول انقلاب بود که کابینه‌ی مهندس بازرگان سر کار آمد، چون ارزش‌های اول انقلاب بود که خمینی را مجبور به سر دادن شعار آزادی بیان نمود، ارزش‌های اول انقلاب بود که بهشتی مجبور به مناظره با کمونیست‌ها می‌شد، این ارزش‌ها به مرور محو شد، شما خوب می‌دانید که چه کسانی با اشغال سفارت آمریکا نقطه‌ی عطف سرنوشت ایرانیان را رقم زدند، و حمله‌ی صدام سبب تشدید این وضع گردید.

من از موسوی انتظار ندارم و نداشتم که در چنان شرایطی یر خلاف موج مصنوعی که تندروان ایجاد کرده بودند حرکت نماید، استعفای ایشان از کابینه در زمان ریاست جمهوری جناب خامنه‌ای در آن کنفرانس خبری معروف بیاد دارید؟

دوران پیش از دوم خرداد را بیاد می‌آورید؟ هنگامیکه اصلاح طلبان به سراغ موسوی رفتند، زمانی بود که خامنه‌ای پس از اطلاع از احتمال کاندیداتوری ایشان، با پیام‌های غیر مستقیم مانع از این‌کار شد.

برای من شخصی که رئیس فرهنگستان هنر بوده، و سرشتش با هنر عجین است هرگز نمی‎تواند شخصی عرزشی باشد.

شما(جناب نیک آهنگ) در بسیاری از گفته‌هایتان فرموده‌اید: پس از مهاجرت به غرب بود که معنای روزنامه‌نگاری را دانستم. اما من معتقدم که پس از مهاجرت به غرب بود، فضا و جو حاکم بر میهن خویش را از یاد بردید و از همه انتظار دارید آنگونه که شما انتظار دارید، حرکت نمایند. باید این نکته را در نظر بگیرید که فضای نقد نسبی است و نه مطلق، نسبتی که متغیرهای زمان و مکان در آنها نقش اساسی را دارند.

برای من عدم تکین خواسته‌ی خامنه‌ای که در اینجا چون خدائی زمینی او را پرستش می‌نمایند، کفایت می‌نماید که صداقت موسوی را باور داشته باشم.

عدم بیانیه دادن ایشان بخاطر مرگ خواهرزاده‌اش، یکی دیگر از این دلایل است. برای من حضور او در تظارهات 25 خرداد 1388 زمانی که علنا با خامنه‌ای رو در رو شد هم دلیلی بر این مدعاست.

من با نقد موافقم؛ اما اگر این نقد با چاشنی توهین همراه باشد، نه تنها موثر نیست بلکه گامی است در جهت تخریب.